خانه تکانیِ آخرِ سال

این روزها همه از تجربیات و تلاشهایشان در امر خانه تکانی یاد میکنند، من چطور؟! من که خانه تکانیِ آن چنانی ای نداشته ام. یعنی در حد همین که ظاهر قضیه را حفظ کنم. البته نه که فکر کنید بلد نبوده ام یا دل به کار نداده ام. خانه بند انگشتیِ دانشجویی را که کسی مهمان نمی شود. اگر هم بشود به زور چهار عدد از دوستانم بیایند که آنهم بعد از 14 روز عید است احتمالا تا آنروز هم میتوانم بگویم تمیز کرده بودم هاااا دوباره کثیف شده است، ولی نمی گویم یعنی آنها هم نمی پرسند چرا که خودشان کاملا با شرایط روحیِ تمیزی نپذیریِ من آشنایی دارند. حق هم دارم هروقت که جایی را تمیز میکنم در به در باید دنبال وسایلم بگردم اگر هم بدانم کجا قرارشان دادم باز همه چیز به هم میخورد تا آن وسیله را در بیاورم یا مثلا سرجایش بگذارم. معضل بزرگتری که دست به گریبانیم با هم، این است که مینشینم تا جایی که می توانم وسایلی که یک سال بیشتر است لازمش نداشتم را می اندازم داخل پلاستیک زباله شاید چند روزی گوشه خانه جا خشک کند، بعد که به سطل زباله سر کوچه انتقال پیدا کرد روزی هزار بار به آن سیله احتیاج پیدا میکنم. البته تا بروم سر کوچه جا تره بچه نیست. برای همین، هم خیال خودم را راحت کرده ام و هم سطل زباله سر کوچه را، که خبری از خانه تکانی نیست.

بازی زندگی

فرقی نمیکنه بازی توی موبایل باشه یا توی زندگی. وقتی هک میشه، وقتی این همه الکی آسون میشه، وقتی تایم، امتیاز، سکه، سرعت و خیلی چیزای دیگه همیشه هست، نه دیگه واسم لذت و هیجان داره نه حسی شکل می گیره به نامِ امید، نه سر سوزن تلاش! می رسی به خودِ پوچی..

قدیمها در استخر آموزش شنا میدادند

توی بخارِ سونا دیده نمی شدند ولی صدایشان یک لحظه هم قطع نمیشد. داخل استخر هم که آمدند بازهم خانومِ مسن سخت مشغول نسخه پیچیدن برای خانواده شوهرِ دخترِ جوان بود..

می نویسم

نمی دانم با اینجا اُخت نشده ام هنوز یا خالیِ خالی هستم که میلی به نوشتن ندارم؟! چند بار هم فکر کردم که برگردم همان خانه اولم که با در و پیکرشم راحتتر بودم، ولی یک چیزی تهِ قلبم مصرانه میگوید نه. چرا که با خودم تصمیم گرفته بودم دیگر نگذارم از هیچ کس و هیچ چیز بیشتر از دوبار ضربه بخورم و بازگشت به آن خانه به معنیِ شکست در تلاشِ این روزهایم می شود. با این وجود امروز یک لیوانِ بزرگ به لیموی تازه دم را کنارم گذاشتم و نشستم رو به روی همان خانه قبلی، خیره شده بودم به قالبِ سفیدِ ساده اش، خواستم پستی بگذارم ولی مدام فکر این خانه جدید در سرم می آمد. خدایِ من، به این خانه هم عِرق پیدا کرده ام. گفتم شاید دلیلِ این ننوشتن ها چیزِ دیگریست. بارها به وبلاگهای عمیق سر زده ام. همیشه دلم میخواست نوشته هایم مانندِ خیلی از قلم هایِ دیگران پر باشد از محتوا، یا حداقل عشق و دوست داشتن. دلم می خواست نوشته هایم نه فقط مرا راضی کند بلکه در لایه های زیرینش برای حتی یک نفر هم که شده چیزهایی داشته باشد که یا به دلش بنشیند، یا به کارش بیاید. البته که نوشته های عاری از اینها، روحِ مرا هم ارضا نخواهد کرد. گویی دلیلِ این سردی پیدا شده است. ولی قرار است این تفکر را تا جایی تغییر دهم. خوب من نه در سطحی هستم که بتوانم نکته مفیدی برای کسی داشته باشم و نه تواناییِ خاصی در نوشتن و بازی با کلمات دارم که احساساتِ خواننده را تحت تاثیر قرار دهم یا مثلا حتی یک طنزهای زیرپوستی ای داشته باشم که وقتی می خواندم لبخندی روی لبش بنشانم. از اینجا فرق میکند دیگر. میخواهم بیایم و بنویسم، چه عالی و چه خالی!

پارکر بعدی هرگز مایوس نمی شه

یک روزهایی هم هست که بی دلیل یا به هر دلیلی دیدت به زندگی نا امیدانه است. ولی پیغامهای غیبی به هر شکلی وارد زندگیِ آدم می شوند، و تو فقط باید توانایی گرفتنِ آنها را داشته باشی.

تجربه را تجربه کردن خطاست

هرچه قدر که دانش و آگاهی خوب باشد، تجربه چیزِ دیگریست. این را وقتی بیشتر لمس کردم که دکترِ گل و گیاه اصرار داشت کاری را انجام دهم که خودم کشف کرده بودم برای گلم ضرر دارد. دیگران هم در مقابل پافشاریِ من جبهه می گرفتند که حتما چیزی می داند الکی که حرفی نمی زند.. رسما دلم خنک شد که الکی حرف زد ولی دلم برای گلِ کوچولویِ دوست داشتنی ام می سوزد دوباره تا حالش بهتر شود کلی دلم نگران است.