مادرانه

یادم باشد اگر زمانی خداوند به من فرزندی عطا کرد که بنا به شرایطی به جایی دورتر از من سفر کرد، زمانیکه تماس گرفتم و خبر از ظرف شستنش داد، غصه نخورم و از شدتِ ناراحتی صدایم تغییر نکند که آن سویِ خط فرزندم بابتِ دل گرفتگیِ من غصه دار شود. متوجه این موضوع شوم که فرزندم رشد کرده است، دارد مستقل می شود، و از اینکه با وجودِ نبودِ من و دوری بر رویِ پاهایِ خودش ایستاده و در نبودِ پدرش کارهایش را به درستی پیش می برد، سپاسگزارِ خداوند باشم.صدایِ مادرم که در ذهنم تکرار می شود به سرم می زند اسمِ اینجا را سالهایِ دور از خانه بگذارم:دی +خدا سایه پدر و مادر هامون رو بالایِ سرمون نگه داره :)