لبخند به هر زبانی لبخند است

دوتا صندلی جلوتر از من نشسته، فیشش رو نشونم میده 75، (بادست به یکی از باجه های خلوت اشاره میکنم) برید اونجا تا بیشتر از نوبتتون نگذشته. بهم لبخند میزنه چند دقیقه بعد میبینم هنوز نشسته و اطراف رو نگاه میکنه تازه به ذهنم می رسه افرادِ سن بالایِ اینجا فارسی بلد نیستن. میرم جلو با ادا و اشاره بلندش میکنم و متوجهش میکنم.. یه چیزی میگه و باز یه لبخندِ پهنِ مهربون میبینم که به نظر میاد یه جورایی مُسری بود!